درباره من

دکتر محمد علی صالحی در تاریخ دوازدهم شهریور ماه هزار و سیصد و چهل و یک در شهر سوبات ازتوابع شهرستان آباده استان فارس متولد شد. و دوران کودکی را در همان جا سپری کرد و سپس از دوران دبستان با مهاجرت خانواده به اصفهان آمد.
از همان اوایل کودکی به صدا و نواهای خشک که از رادیو و گرامافون پخش می شد حساسیت فوق العاده‌ای داشتم و با شنیدن موسیقی آن‌ها را در خاطر می‌سپردم و سعی به اجرای آنها می کردم. آن روز‌ها مشتری دائم تمام برنامه‌های گل‌های رادیو بودم و از ابتدا تا پایان این برنامه را با گوش جان می‌شنیدم و به ذهن می‌سپردم و با تکرار آنها سعی در اجرای دوباره‌شان داشتم.
گویی که از همان سن و سال احساسی در درون من با شنیدن نوای موسیقی برانگیخته شده بود.

در مدرسه‌ راهنمایی که بود در برنامه‌های فوق برنامه کلوپ دانش آموزی، رشته تنبک نوازی را تحت نظر آقای سنجری و آقای استاد جمشید محبی انتخاب کرد و اینگونه با اصول ریتم ضرب و تنبک نوازی آشنا شدم و در سال های بعد آن را ادامه داد. از آن پس همه ترانه‌ها و تسنیف‌هایی که می‌خواندم با رعایت اصول و ریتم و نواختن آهنگ همراه بود.

پس از گذشت دوران بلوغ که صدایش دست خوش تغییرات فیزیکی قرار گرفت، جهت آموزش حرفه‌ای آواز به هنرستان هنرهای زیبای اصفهان رفت و در کلاس های فوق برنامه‌ای که عصرها برگزار میشد شرکت کرد. اولین درس‌های آوازش را تحت نظر استاد علیرضا افتخاری شروع کرد و تا زمانی که هنرستان دایر بود یعنی تا دو سال بعد آن را ادامه داد.
پس از آن به علت بسته شدن هنرستان به توصیه یکی از دوستانم نزد استاد سید رضا طباطبایی رفتم و بعنوان اولین شاگرد آوازی استاد، ادامه تعلیم آواز را در مکتب اصفهان را در منزل ایشان فرا گرفتم.

تعلیم و فهم مفاهیم آواز و یادگیری آن به صورت سینه به سینه است و روندی کند و زمان گیر دارد. به طوری که شاگرد سال‌های متمادی بصورت پیوسته بایستی در خدمت استاد باشد و همه ی مطالبی که استاد عرضه می‌کند را عیناً بدون کم و کاست و با همان لحن و گفتار در هر جلسه (که معمولا هفته ای یکبار باشد) به استاد تحویل دهد.
اگر شاگرد خوب تمرین کند و از پس پیچ و خم‌های تحریر و لحن و ارائه‌ی مطلب برآید، استاد مطلب بعدی که هر گوشه از ردیف‌های دستگاهی می‌باشد را با ظرایف آن برای جلسه‌ی بعدی به وی تحویل می‌دهد و به همین ترتیب تا آخر... در این هنگام ضمن استفاده از کلاس درس استاد طباطبایی، همزمان در کلاس های درس استاد علی اصغر شاهزیدی که در منزل ایشان برگزار می‌شد شرکت می‌کردم.
اساتید آواز اصفهان همگی از شاگردان استاد تاج اصفهانی و پیرو مکتب اصفهان به شیوه‌ی استاد تاج بودند و غیر از تفاوت لحن گفتاری از حیث ارائه مطلب همگی از یک سرچشمه بودند. شرکت در جلسات کلاس تسریع آنها به اندوخته‌های من افزود و به آشنایی‌ام با شیوه‌های مختلف و هنرمندان جدید کمک کرد.

با شرکت در کنکور سراسری و قبولی در رشته پزشکی و رفتن از اصفهان به ناچار روابطش با اساتید اصفهان قطع شد. سنگینی مطالب دروس پزشکی و حجم زیاد آنها، فرصتی برای ادامه مسیر هنری‌ باقی نمی‌گذاشت اما در همان موقع هم با شرکت در حوزه هنری تبلیغات اسلامی با آقای استاد حمیدرضا نوربخش از شاگردان استاد شجریان آشنا شد و در کلاس آواز‌های ایشان در زمان دانشجویی شرکت کرد.
با توجه به اینکه آواز را به شیوه ی استاد تاج و در مکتب اساتید اصفهان آموخته بودم مجدداً از اول و از پایه‌ی صفر، این بار شیوه‌ی جدید آوازی را به روایت استاد سید حسین طاهری زاده و به شیوه استاد شجریان تحت نظر استاد حمیدرضا نوربخش شروع و هر هفته در کلاس درس ایشان حضور پیدا می کردم و تا پایان تحصیلات پزشکی چندین دستگاه آوازی را با ایشان به پایان بردم.

با قبولی تخصص رشته‌ی بیهوشی و مراقبت های ویژه در دانشگاه اصفهان، مجدداً به اصفهان بازگشتم در حالی که کوله باری از تجربه آوازی با زیر بنایی از آواز مکتب اصفهان و نیز آموزه‌های تکنیکی به شیوه استاد شجریان را به همراه داشتم. بازگشت به اصفهان و شروع تخصص در دانشگاه اصفهان امکان استفاده و برخورداری از مواهب هنری و هنرمندان شاخص موسیقی را برایم فراهم کرد.
ضمن اینکه ادامه‌ی فراگیری آواز را در اصفهان با استاد علی جهاندار از شاگردان به نام استاد شجریان دنبال کردم. سولفژ و تکنیک صدا سازی را با استاد ماریو تقدسی، تلفیق شعر و موسیقی را زیر نظر استادان حسن منصوری نوازنده نی و حسن باعز نوازنده و شاگرد مکتب استاد کسایی، شیوه همنوازیِ ساز و آواز را زیر نظر استاد سعید مزدک نوازنده تار و سه‌تار، استاد مهندس توجه نوازنده ویولن، استاد سامان صادقیان نوازنده ی تار و سه‌تار و استاد مسعود میرزایی نوازنده ی سنتور به تناوب انجام می دادم تا به اندوخته‌های موسیقیایی و مهارت خوانندگی حرفه‌ای افزوده شود.
با رفتن استاد جهاندار از اصفهان با استاد مجتبی عسگری آشنا شدم و ردیف‌های آوازی را از ابتدا تا انتها یکبار دیگر به مدت سه سال مرور کردم و آنچه را در خلال این سال‌ها به صورت پراکنده فراگرفته بودم، مجدداً، یکجا مورد ارزیابی و مکاشفه قرار دادم.

با توجه به مشغولیت در حرفه‌ی پزشکی و رشته‌ی تخصصی بیهوشی که بیشتر اوقات شبانه روز من را گرفته بود، پیدا کردن فرصت برای تمرین آواز و حفظ آمادگی حرفه‌ای برایم چالشی بزرگ بود. برای همین از فضای اتاق عمل برای همراه کردن مخاطبان و آشنایی آنان با آواز استفاده می‌کردم. تمرینات آوازی را در بیشتر مواقع در کوه صفه اصفهان یا در منزل انجام می‌دادم و نتیجه را در اتاق عمل برای شنوندگانی که مایل بودند می‌خواندم.
اتاق عمل یک محیط استرس زا برای بیمار و جراح و متخصصين بیهوشی و همراهان بیمار است. موسیقی زنده آن هم آواز ایرانی اگر خوب اجرا شود موجب تلطیف محیط و آرام شدن ذهن ها و کاهش استرس می‌شود. با اتخاذ این شیوه توانستم از چالش بزرگ تمرین و ارائه آواز در حضور جمع استفاده کنم.

تا کنون چندین تک آهنگ و یک آلبوم به نام «باور نداشتم» در دستگاه دشتی را کار کرده‌ام و اخیرا نیز در قدردانی از کادر درمان در مواجهه با بیماری کرونا یک ویدیو کلیپ به نام شب خستگان با شعری ازسیمین بهبهانی و آهنگسازی آقای سامان صادقیان اجرا کرده‌ام. آموزش آواز تنها به فراگیری گوشه ها و ردیف‌های آوازی منحصر نمی شود.
ارائه‌ی آواز پس از فراگیری دستگاه‌های موسیقی ایرانی بایستی جهت همراهی با ساز آموخته‌های خود را در کنار نوازنده های توانا که توانمندی در جواب آواز دارند همراه شود.